april 24, 2014

Attack on Titan: weerstand bieden is een verkenning

Het is geen kleinigheid om met de Reuzen in de clinch te gaan. Ze zijn angstaanjagend, dat zijn ze. De "titanen" die uit de pen van Hajime Isayama zijn voortgekomen en door de Wit Studio in video zijn omgezet, eten ons namelijk op. Ze verschijnen plotseling: ogen met een stompzinnige onschuld, naaktheid ontdaan van hun geslacht: ze rennen, grijpen je en gnam! - je weet al vanaf de eerste aflevering hoe het zal aflopen. Je kameraden zullen één voor één worden verslonden, zonder reden (behalve de drang om te verslinden, uiteen te scheuren en te genieten van andermans pijn). In de steampunk middeleeuwen van Attack on Titan heeft de mensheid zich binnen 3 concentrische muren (Maria, Rosa en Sina) opgesloten, maar na een eeuw van gedwongen bescherming dringt een enorme reus die uit het niets is verschenen Maria binnen, en dat is chaos. De bevolking wordt gedecimeerd, de menselijke milities worden afgeslacht en er moeten zo snel mogelijk nieuwe worden opgeleid, te beginnen met de overlevende kinderen, anders is het einde nabij.
image


Onder hen bevinden zich de opstandige Eren en de ijskoude Mikasa, twee jongeren die verbonden zijn door een op zijn zachtst gezegd bloedige jeugd. Hun training leidt ertoe dat ze deel uitmaken van het verkenningskorps, de militaire tak die haar billen buiten de muren riskeert in een poging informatie te verzamelen over de aard van de titanen. De twee worden meesters van de Rittai Kidō Sōchi, een met gas aangedreven apparaat waarmee ze behendig kunnen zweven met behulp van een systeem van touwen en haken. Alleen door dit "apparaat voor 3D-manoeuvres" te dragen, kunnen de verkenners hopen de enige zwakke plek van de reuzen te raken: een stuk vlees dat net onder de nek is geplaatst, waarvan de verwijdering de onmiddellijke verpulvering van het monster veroorzaakt.




Is het dus de gebruikelijke riedel Wij vs Zij? Zeker niet. Onder de mensen sluimert namelijk de kiem van verraad en opstand. Naast het bestaan van een monarchaal en gecentraliseerd systeem dat uitsluitend gericht is op de verdediging van het koninklijk bolwerk (doet dit je aan iets denken?), is er ook geen eenheid tussen de drie militaire korpsen (het verdedigingsgarnizoen, de gendarmerie aka de smerissen, en de verkenners waar Eren en Mikasa deel van uitmaken). In het bijzonder zijn de milities die binnen de muren opereren zich bijna volledig onbewust van de verschrikkelijke wreedheid van de reuzen en hebben ze de neiging om op een passieve en niet-projectmatige manier "weerstand te bieden". Voor de verkenners is het precies het tegenovergestelde: het zien van hun kameraden die worden opgeslokt in de kaken van de monsters is een terugkerende ervaring die een verlangen naar wraak heeft opgewekt, vermengd met een gevoel van empathie en collectieve steun.

Hoewel Attack on Titan een hele retoriek van opoffering en kameraadschap kan onthullen, staat de verbeelding en de vertelling die het ontwikkelt open voor complexere en interessantere interpretaties. Zoals gezegd is het conflict niet simpelweg tussen twee blokken (Reuzen vs Mensen). Er is een strijd tussen sociale generaties, tussen militaire korpsen en hiërarchieën, tussen inwoners van de verschillende muurringen omdat er geen overeenstemming is over welke weerstandsstrategie moet worden gevolgd. De wereld vóór de komst van de reuzen (we bevinden ons in een utopische 9e eeuw) is niet geïdealiseerd: Eren en Mikasa ondergaan en beoefenen geweld al op jonge leeftijd. Onschuld heeft dus nooit bestaan, omdat trauma endemisch is. Dezelfde reuzen hebben menselijk bekende gelaatstrekken en gezichten, hoewel hun afwezige blik en moorddadige drang hen schijnbaar verstoken maken van bewustzijn en gevoelens. Het is niet de inmiddels alomtegenwoordige "allegorie van de zombie" waarbij de sociale orde wordt bedreigd door een massa ex-mannen die sine ratio aanvalt. In Attack on Titan is elke reus een monoliet waarmee een menigte krijgers en krijgerinnen in botsing komt in een poging zich te verdedigen, maar ook om het geheim ervan te ontcijferen. En al snel wordt de twijfel dat er onder de mensen een "incognito" reus is, duidelijk. De "rode dood", in navolging van het beroemde verhaal van Allan Poe, is in ons midden, sluipt van binnenuit naar binnen. Er rest dus niets anders dan op onderzoek uit te gaan, collectief te vechten, maar tegelijkertijd je eigen vaardigheden te blijven cultiveren, een "3D"-verkenning uit te voeren om te begrijpen dat misschien "de reus die in ons zit" het krachtigste wapen is om de mensheid te redden.

Kortom: #aantebevelen.
juni 22, 2014

Rouwdiensten: ter nagedachtenis aan Alessio Spitfire, Magnimel Crew en Crash Kid

Er wordt gezegd dat het verwerken van rouw vijf fasen kent: ontkenning, woede, depressie, onderhandeling en ten slotte acceptatie. Maar kun je rouw echt "verwerken"? Zo van: ik verwerk een deeg van bloem en bak een pizza, ik verwerk een berekening en visualiseer het resultaat? Helaas niet. Wanneer je de dood deelt, kom je altijd thuis met kleingeld. De rest is endemisch, de troost is nomadisch. Voor wie leeft, is de dood onvermijdelijk: voor wie sterft, doodt de dood de dood. En dan ja, en alleen in dat geval, is de verwerking een nulsomspel. nul = nul.

Voor ons die achterblijven, gaat het erom dit kleingeld zo te beheren dat het zich niet ophoopt en overweldigende rotsblokken worden. Sommigen verzamelen ze in het spaarvarken van het geloof, in de overtuiging dat ze ooit de geldwisselaar van het eeuwige leven zullen zijn, terwijl anderen ze smelten en over hun hele lichaam smeren als zonnebrandolie, in de overtuiging dat ze het aardse evenwicht zullen bereiken. Helaas niet, dat spul houdt geen stand. God bestaat niet en alle videogames crashen vroeg of laat.

Is het mogelijk om dit allemaal te accepteren? Nee, dat is niet zo. De conclusie is dat er geen conclusie is. De vijf fasen van rouw zijn de vijf vakjes van het ganzenbord: het vijfde vakje moet met een exacte worp worden bereikt, anders ga je de overtollige getallen terug, ad infinitum. Ooit, in de buurt van Times Square, ervoer ik aan den lijve de etymologie van de term junk food. Ik had vreselijke honger en de handvol kwartjes die ik in mijn zak had, leidde me onverbiddelijk naar Burger King. Ik toverde de muntjes tevoorschijn, nam een hap van de ovoïde, slikte: ik had mijn kleingeld ingeruild voor stront. Prut, smurrie, runderspoeling: ondanks de honger had ik een afkeer van dat spul. Dat-was-stront, daar viel niet over te twisten.

Sinds ik ben gaan dansen, is de kleine Alessio "Spitfire" Lunardini (11 jaar) de derde tragedie die de Italiaanse breakdancewereld treft. Voor hem, op de terugweg van de sensationele overwinning van zijn Magnimel Crew op de Hip Hop Connection in de zomer van 2004, verloor Alex "Alvin" Lorenzi (15 jaar), een jonge belofte van het Italiaanse breaking, het leven bij een ander verkeersongeluk. In die omstandigheid werden ook de levens van Mauro "Ciu Ciu" Giugovaz (27 jaar), zijn vriendin Ileana Cavressi (17 jaar) en de Kroatische b-boy (en tevens jurylid van het evenement) Goran Kolarek (25 jaar) beëindigd. Slechts één persoon overleefde het, Davide (destijds 21 jaar). Zes jaar eerder vertrok Massimiliano "Crash Kid" Colonna op 27-jarige leeftijd, betrokken (of betrokken geraakt) bij een ongeval met hoogspanningskabels in de metro van Milaan. We verloren niet een belofte, maar een ware legende van het Italiaanse breaking, een referentiepunt voor de nationale scene en de crew waar ik deel van uitmaak, Urban Force.



Maar legendes, dat weet je, blijven legendes zolang ze worden verteld. Omgekeerd wordt een legende die niet meer circuleert of die eenrichtingsverkeer is, een gerucht en verdwijnt vervolgens. Van de Magnimel Crew blijft een karige pagina op Facebook over, terwijl van Crash Kid zelfs dat niet. Nadat we de eerste maanden van rouw onze kleren hadden gescheurd, zijn deze sterfgevallen geleidelijk uit de geschiedenis van onze scene verwijderd. Met het verdwijnen van de directe vrienden en familieleden van de slachtoffers (in een zo ver mogelijke toekomst), zal de verwijdering het leven zelf treffen. In 2008 probeerde ik de aandacht op Crash Kid te vestigen met een kortfilm, zonder noemenswaardige resultaten. Het idee om een "Crash Kid day" te organiseren is een spook dat de scene ongeveer een decennium lang heeft achtervolgd, voordat het in een wolk van berusting verdween.

Dit is een oproep aan alle Italiaanse b-boys en b-girls om de moed te hebben om collectief over onze verliezen te onderhandelen, de verhalen en standpunten te vermenigvuldigen en "het kleingeld" te vergelijken, hoe vervelend het ook mag lijken. Dit is ook een oproep aan de familie, vrienden en vriendinnen, kameraden en kamerades van Alessio, om zijn herinnering levend te houden via het Facebook-profiel, de verspreiding van video's en de organisatie van hiphop-evenementen die ons bewust maken van het enorme verlies dat we allemaal hebben geleden en van de noodzaak om ervaringen, kennis, praktijken en "moves" te delen, zodat het gewicht van de dood kan dienen als zwaartepunt voor een paar rondjes existentiële corona.



mei 12, 2014

#LcomeAlice is terug! 30-31/05 en 1/06 2014, Rome


Vrijdag & Zaterdag 30-31 Mei en 1 Juni in het Teatro Studio Uno (Via Carlo della Rocca 6, Rome) keren we terug op het toneel met L come Alice.
 
Voor wie het niet weet, "L" is een theater- en videokunstvoorstelling in steampunk-stijl, geïnspireerd op de avonturen van Alice in Spiegelland, zelf geproduceerd door Nexus (regie) en Laura Garofoli (geest-lichaam).

Zoals gewoonlijk is de "show" al begonnen...

***

♕L come Alice (Facebook)

♞ #LcomeAlice (Twitter)

♔ L come Alice: de koffer met dubbele zak (Pinterest)
L come Alice door Slidely Photo Gallery

See you everywhere!

juni 8, 2014

Een bloody mary om te ontnuchteren: vragen en commentaren over LcomeAlice

Als deze voorstelling je duizelig heeft gemaakt, is een groot glas bloody mary precies wat je nodig hebt. De afgelopen twee weken zijn we er zwaar mee bezig geweest: jouw L is terug op het toneel, heeft een scène gemaakt. Eerst in het Teatro Studio Uno, waarbij nieuw publiek en recensenten werden betrokken (Gufetto, Ghigliottina, Persinsala, Kirolandia), daarna in de ruimte voor wederzijdse hulp Communia, waardoor datgene wat tot een paar maanden geleden een vuilnisbelt was, "scène" werd. 

"Scenariseren", zoals Yves Citton zou zeggen, is een activiteit die zowel aan de structuur van het verhaal als aan de mentale structuur werkt: Communia zien en herinneren als de "uurwerkkamer" van de jonge Alice, is veel meer waard dan simpelweg zo'n visie te bedenken of te veronderstellen. Hetzelfde geldt voor de steampunk-ambachtelijke objecten die Davide van het Progetto Steam heeft gemaakt en gekozen voor de voorstelling. Het zijn echte "cognitieve artefacten", materiële objecten die aanwijzingen belichamen die uiteenlopende praktijken en ideeën teweegbrengen. Het zijn geen decoratieve krullen: de artefacten van Davide werken en zijn uniek. Als je de chassis van de telefoon opent, ontdek je een compatibele audio-ingang voor mp3-spelers, en als je de mechanische onderarm van Alice van dichtbij bekijkt, voel je het tikken van de klok, het gekraak van de tandwielen.

image
L met mechanische onderarm en schoudervulling + riem door Progetto Steam
Dit alles dient om meerdere werelden te laten zien en kruisen, om weerstand op te bouwen en te verzamelen met het oog op de scène en daarbuiten. Het "resistente theater van Alice", prolepsis van het essay dat Giuseppe Sofo aan ons heeft gewijd, analyseert dit type conflict dat de productiewijzen, de paradigma's van de artistieke leiding, de toeschouwersmodellen en de psychoculturele grenzen van het object-spektakel bekritiseert, in plaats van aan te dringen op de vermeende "sociaal-politieke" inhoud van de plot. Met L come Alice produceert men zichzelf door samen te werken met andere zelfproducenten, niet om zich af te sluiten, maar om het virus te verspreiden; de relatie tussen regisseur en actrice wordt opzettelijk tot het uiterste gedreven om een subversie van zichzelf te genereren; de toeschouwers beleven doelbewust een ervaring die cinema van de oorsprong (waar projecties werden afgewisseld met vaudeville-shows, muzikale intermezzo's, presentaties) en fantasmagorie (retroprojectie van "geesten" in een semi-verlichte omgeving, daterend uit het einde van de 18e eeuw) vermengt; en ten slotte stelt L het fetisj van het object-spektakel als een afgesloten moment in een uurtje stille gezelligheid en "rustieke krantenberichten" in de tijd die nodig is om een pizza te consumeren, ter discussie. 

Ja, de voorstelling is ook dat, maar als het de participatie van de toeschouwer niet voor en na de mise-en-scène betrekt, is het gedoemd om slechts een ritueel van passeggio te worden. Daarom plaatsen we rond de scène, op het web, op de locaties, een hele reeks broodkruimels om deze wandeling voor, na en tijdens de voorstelling te oriënteren. Een voorbeeld is onze dubbele zak, een prikbord van multimediale bijdragen die voortdurend wordt bijgewerkt. Maar dit is niet voldoende, want het is nog steeds een spoorweg, terwijl we graag verborgen paden, onverkende grotten, uitstekende uitkijkpunten op de oceaan zouden willen tegenkomen die jullie zelf misschien onwetend hebben ontdekt.

Daarom bieden we je een virtuele bloody mary aan: je voorstellend dat de nasmaak van wodka zich een weg baant door de kruidige tomaat, hier kun je vragen stellen, versies vergelijken en de geschiedenis reconstrueren van de avond waarop je dronken werd van L. 

De kater samen verwerken, is dat geen onderdeel van het feest?    

     "
januari 25, 2015

De filosofie van Breaking Bad

image In 2010 las ik Žižek, bekritiseerde ik tv-series en danste ik breakdance: toen kwam Breaking Bad en begon ik over filosofie te schrijven. Sindsdien hebben velen me bedankt voor het feit dat ik ze door de tunnels van die serie heb geleid. Hier zijn mijn recensies van het eerste tot het vijfde seizoen verzameld. Ik raad je aan om ook aandacht te besteden aan de ingelijste afbeeldingen in de tekst (onderdeel van het onderbetaalde werk van de online recensent, maar ook een integraal onderdeel van de kritische redenering). Laat me weten of ik het goed had ;-) Breaking Bad - Seizoen 1 (Eerste aflevering feat. Alfred Hitchcock) Breaking Bad - Seizoen 2 (Compleet seizoen feat. Quentin Tarantino) Breaking Bad - Seizoen 3 (Eerste aflevering) Breaking Bad - Seizoen 4 (Eerste aflevering feat. Mark Rotkho) Breaking Bad - Seizoen 5 (Kritische noot feat. Antonin Artaud) image
september 13, 2014

Conferentie over #LcomeAlice, aankomende evenementen en het beruchte boek over Breakdance


Warren Ellis vs Friedrich Nietzsche; Sherlock Holmes vs Carmelo Bene; Alice (die van Disney) vs Alice (die van de videogame); Lewis Carroll vs Antonin Artaud; Steampunk vs Theater & Videokunst. En verder: cyborg-militie, archeologie van de media, hacktivisme, belichaamde cognitie, en heel, heel veel vragen. Dit wordt de conferentie over L come Alice, het transmediale steampunk-project, die ik morgen 14 september om 18.00 uur zal houden in het Steamfest Roma, in het voormalige slachthuis van Testaccio.


's Ochtends, ook morgen (!), zal ik een breakdance workshop geven samen met de rest van de crew, Urban Force, in de Energy Fitness Club in San Cesareo (Rm). De dag staat volledig in het teken van de breaking culture, en in de middag volgen uitdagingen, showbattles en open circles. De naam van het evenement is immers smoKING, een slim woordspel met slangterminologie om te ontdekken wie het hoogste aantal b-boy/g-girl zal roken (d.w.z. verslaan), en zichzelf zal vestigen als King of Queen van de dag.         

Verder heb ik de bewerking van mijn boek over de geschiedenis van breakdance hervat. Twee jaar na de opening van de bouwplaats is het narratieve gebouw nog lang niet voltooid, maar de historisch-stilistische fundamenten zijn goed geworteld. De titel zal waarschijnlijk niet meer de oorspronkelijk voorgestelde titel zijn (Be-girl), maar de hoofdpersoon blijft absoluut een b-girl. Ook blijft de wil om een verhaal in de vorm van een roman te vertellen, in plaats van een historisch essay te propageren, en de herauten van de jij-was-er-toch-niet de ruimte te geven. Integendeel, de fictieve component zal zeer steile terreinen raken door thriller, fantasy, afrofuturisme en wie weet, misschien zelfs een beetje wuxia te vermengen. Voor de rest blijf ik dorstig naar verhalen over Italiaanse b-girls die actief waren in de jaren 80 en begin jaren 90: als je er een kent, een verhaal of een b-girl, stuur me dan een postduif naar nexusmoves@gmail.com.

***
De afwezigheid van de pagina's van deze blog, en de ongebruikelijke aanwezigheid van inhoud via mijn Facebookpagina en Twitter is te wijten aan de voorbereiding van deze en andere initiatieven die ik hoop hier op nexusmoves.com te kunnen overbrengen om ze samen te kunnen bespreken. 

En nu, als je me wilt excuseren, ga ik terug om wat aantekeningen te ontstoppen.   
oktober 22, 2014

De Filosofie van #LcomeAlice: zelfproductie, ecologie van het zelf en steampunk existentialisme

Alice in Wonderland kan een paradigma van conflictueuze zelfproductie vertegenwoordigen? Twee maanden na de conferentie die ik op Steamfest in Rome heb gehouden, lijkt het mij dat deze vraag de kern van de zaak samenvat. Met #LcomeAlice, het transmediale project dat we vorig jaar hebben ingehuldigd, experimenteren we met een pad dat het theoretisch-artistieke onderzoek wederzijds verbindt met vormen van politiek-productieve strategie. Er staat een ecologische opvatting van collectieve en individuele subjectiviteit op het spel. In plaats van een verhaal hebben we van Alice een archeologie gegenereerd die de talloze kruisingen waaruit dit personage is samengesteld, reconstrueert (en verbeeldt). We realiseerden ons dat de fragmentarische maar "existentiële" toestand van Alice die van de acteur/auteur weerspiegelt en in de eerste plaats die van ons subjectieve bewustzijn. Als we binnen en tegen het podium opzettelijk valstrikken hebben geplaatst, hebben we ons op productief niveau terughoudend opgesteld en het werk mede bepaald door de creatieve en politieke ontmoeting met andere subjecten. Bovendien willen we, door de kruising van meerdere mediaplatforms, een even ecologische opvatting van de toeschouwer/ster promoten: niet langer het cartesiaanse subject gehuld in de duisternis van de zaal, maar een gesitueerde agent die #LcomeAlice moet verkennen als in een speeltuin, als hij de betekenis uit het gat wil halen (of een gat uit de betekenis!).

***

Hierboven de opname van het eerste deel van de conferentie, met bijbehorende afbeeldingen en een fragment van de voorstelling. Voor een kort overzicht van de behandelde onderwerpen, vindt u hieronder een indeling per thematisch hoofdstuk met bijbehorende tijdsduur. Veel plezier en laat me weten wat je ervan vindt! ;-)

(02:40) Intro: Aetheric Mechanics van Warren Ellis; (06:20) Existentialisme steampunk en Alice; (06:53) Fredrich Kittler en de typemachine van Nietzsche; (09:05) Het bewustzijn als toverlantaarn/camera obscura feat. Men In Black en robbottoni; (12:26) Carmelo Bene en het worden-Watson; (14:00) De existentiële valstrikken van #LcomeAlice; (14:30) Lewis Carroll, fotografie en transmediale storytelling ante-litteram; (18:33) Alice in de cinema feat. Walt Disney, Betty Boop, Alice Madness, Claude Chabrol, Jan Svankmajer; (21:00) De heractualisering van de Fantasmagorie en Pepper's Ghost in #LcomeAlice; (25:00) Steampunk, zombie media en materialisme; (26:48) #LcomeAlice: zelfproductie/beheer, hacktivisme en sociale ruimtes.
mei 3, 2016

Compagnia Garofoli/Nexus geboren: artistieke, educatieve en theoretische start-up


Ik ben blij en vereerd om de komst van een nieuw, ambitieus project aan te kondigen, in "gezelschap" van Laura Garofoli. We richten ons op als een vereniging voor sociale en culturele promotie en zullen vanaf vandaag opereren onder de naam Garofoli/Nexus, waarbij we kunst, onderwijs en onderzoek promoten.

Deze start-up - zoals het tegenwoordig heet - bevordert de convergentie tussen theater, streetdance en mediakunst, waarbij mijn pad als danser en theoreticus wordt verweven met dat van Laura op het gebied van theater en onderwijs. Een plot, die tussen mij en Laura, die al in 2008 begint met de samenwerking in de korte film Questione di attitudine en die in 2012 opnieuw begint met onze eerste zelfproductie L'Ombra, om groter te worden en samen te vloeien in de Compagnia Garofoli/Nexus.

Er komen veel nieuwigheden aan, de eerste is de nieuwe website - www.garofolinexus.it - een petrolgroen platform waar je al onze werken en projecten kunt vinden. Neem een kijkje op de carrousel en houd je antennes gespitst.

Garofoli/Nexus:
hot inside, fresh outside.    

juni 2, 2014

LcomeAlice dringt aan! 7/06 @CommuniaRoma


«Alles de-programmeren, de strijd theatraliseren, nieuwe toeschouwersruimtes bezetten»: terug van de driedaagse in Teatro Studio Uno, zal L come Alice openlijk "conflictueus" verschijnen op een dag die volledig gewijd is aan vormen van resistent theater binnen Letteraria, het festival van sociale literatuur gepromoot door Edizioni Alegre en het wederzijdse hulpproject Communia. Hieronder kun je het programma lezen, dat begint met de presentatie van het boek Lotta di classe sul palcoscenico van Lidia Cirillo en een rondetafelgesprek met Rialto, Cinema Palazzo en Teatro Valle.


Als je L come Alice al hebt gezien en je je afvraagt wat L met verzet te maken heeft, dan is dit de juiste gelegenheid om de kwestie te verdiepen. Giuseppe Sofo, die ook onze assistent-regisseur is, heeft hier veel over nagedacht en een artikel geschreven met de (voorlopige?) titel "Het resistente spook van Alice: een nieuw theater voor nieuwe verzets praktijken" dat in een wetenschappelijk tijdschrift wordt gepubliceerd. Om de weg te vinden in de stroperige draden van het Alice-project, heeft Giuseppe ook een interview met Laura Garofoli en ondergetekende gemaakt, waarbij hij beiden beval om niet naar de antwoorden van de ander te kijken. De tekst is hilarisch en waardevol, en zal binnenkort online worden gezet (toch Sofo?).

We bedenken verdere culturele valstrikken, maar we lopen veel liever in de jullie vallen:
ergo: doe mee! ;-)

♕L come Alice (Facebook) | ♞ #LcomeAlice (Twitter)
♔ L come Alice: de koffer met dubbele zak (Pinterest) 
✉ LcomeAlice@gmail.com

 
maart 31, 2015

"«R.O.M.» (Nexus, 2015) - breakdance + videokunst (+ regieaanwijzingen)"

Vrijdag 10 april om 19.00 uur keerde ik terug *de straat op* met R.O.M., de performance van breakdance en videokunst die in 2013 werd bedacht voor het Perepepé Fest in Pesaro. Ik werd verwelkomd door het decor van **Largo Spartaco** en het *Boomerang Fest*, dat dit jaar de titel "een schreeuw zal begraven" draagt. Hieronder enkele regieaanwijzingen. Hierboven de video, hieronder enkele regieaanwijzingen. Goede ervaring. *** In de informatica is ROM het acroniem van *Read Only Memory*, geheugen dat alleen kan worden gelezen. Een cd-rom is een geheugen dat alleen kan worden gelezen: we kunnen de inhoud zo vaak lezen als we willen, maar we kunnen het niet wijzigen. In de Roma-taal betekent «rom» **«mens»** en verwijst het naar een cultuur en een volk dat momenteel migreert en verspreid is. Rome is rom: een stad die bestaat uit verspreide existenties en die alleen gelezen wordt. Via dell'Acquedotto Felice: hier loopt de middeleeuwse voortzetting van het oude Romeinse aquaduct, hier komen de "straatjongens" tevoorschijn die door Pasolini zijn geïnkt. Hier hebben bulldozers de kartonnen barakken opgeruimd die onder de sobere bogen waren gebouwd, waardoor die tentakel van illegale villa's die langs hetzelfde muurgedeelte was vastgeklampt, werd opgelost. Vanaf hier gaat het verder langs de Via del Mandrione, richting Porta Maggiore; vanaf hier ontsnap je naar het Parco degli Acquedotti, een opeenstapeling van verhalen en overlappende tijdelijkheden: waar eerst water stroomde, zweven nu drones. image Het Colosseum, de Boog van Constantijn, de zuilengalerij van Sint Pieter: ze zijn niet-bestaande plaatsen. Het onmenselijke verlangen naar behoud heeft ze afgeschermd tussen metalen mazen, steigers en framezzi. Ze zijn ruimtes geworden die alleen kunnen worden gelezen, grafschriften van een ontoegankelijke toekomst die is gecementeerd door de kunstmatige nostalgie naar een glorieus verleden. Deze plaatsen zijn, net als ons geheugen, altijd "in de steigers". Wat is het verschil tussen een herinnering die in onze geest wordt opgeroepen en een herinnering die wordt gegenereerd door een wandeling door een oude wijk? Geen. Beide bloeien plotseling op in ons bewustzijn. We ervaren het eindresultaat, maar we zijn nooit betrokken bij het cognitieve proces dat eraan ten grondslag ligt. Ons bestaan ​​is nauw verweven met het lichaam en de omgeving waarin we ons bevinden en waarin we reageren. Door de stad te doorkruisen, breiden we onszelf voortdurend uit en trekken we onszelf samen. Het aquaduct was de verlenging van ons bloedzuurstofsysteem, het skelet dat de vitale functies van de daklozen beschermde, de overblijfselen van de huid die het leven van onze voorouders aantonen. We bestaan ​​als onderdeel van een collectief archief dat niet bedoeld is voor de accumulatie van "alleen-lezen" materiaal, maar voor de oprechte en participatieve vorming en transformatie. We zijn rom, en nog veel meer.